Genieten van kunst is een kwetsbare bezigheid. Het hangt vaak erg van peer-pressure af of het bonton is ergens van te genieten. Een klassiek voorbeeld daarvan is het verhaal van de menigte die zich tijdens een opening van excentrieke 'hotte' kunstenaar in New York verdrong rond een groen lichtgevend bordje waarop stond 'uitgang'. Geniaal bedacht door de kunstenaar, mijnmerde de kaviaar-etende New Yorkse uptowen art-scene. Totdat de kunstenaar, fashionably late, ten tonele verscheen. Hij verwonderde zich over de mensen en hielp hen uit de droom. Het was geen kunstwerk van zijn hand. Het was echt het 'uitgang' bordje. De mensen schaamden zich voor hun loftuitingen. Ten onrechte. Is het niet juist prachtig om stil te staan bij de uitgang bordjes in ons leven. Om ons te verwonderen over de felgroene kleur, de mooi vormgegeven graphic van het poppetje dat richting een deur loopt, en die wellicht al miljoenen kostbare levens van de dood heeft gered? Wat is er beter dan je te laten raken door iets dat niet als kunst bedoeld is? Het antwoord is volgens velen simpel. Genieten van iets dat door de culturele maffia wel tot kunst en daarmee tot'hoge' cultuur wordt bestempeld.
Nou, ik heb per direct besloten te stoppen om me te generen voor het feit dat ik geniet van 'onkunstige' en lichtvoetige massa-cultuur. Ik vind de plastic bakers van de Action prachtig, ik verheug me weekelijks op de nieuwe afleveringen van America's Next Top Model, X-factor, luister met genant genoegen naar het Nederlands Levenslied, lees iedere dag de roddels op Achterklap van Nu.nl en prop daarbij rucksichtlos Cheese Union Chips naar binnen. Liever oprecht genieten van Frans Bauer dan voor de vorm en goed zichtbaar voor het bezoek CD's van Miles Davis en Madame Butterfly in de kast te hebben staan. Openlijk genieten van 'lage' cultuur, dat wordt vanaf nu mijn keiharde verzet tegen de hypocrisie van mensen die zich schamen te genieten van 'uit bordjes'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten