Dikbleek, chloor, bleekwater, dat spul waarvan je witte vlekken en een roze anus krijgt. Onmisbaar in het huishouden. Na Glassex, Cillit-BANG, Mr. Muscle en anderzins modernistische fratsen ben ik terug bij de roots. Terug bij die prikkende verstikkende geur als ik plaste vlak nadat mijn moeder het toilet had geschrobt. Zo lang mogelijk je adem in en dan met rode ogen en een 'sirre kil' weer proestend in de hal. Maar schoon dat die plee was. En ze had gelijk. Moeders. Er gaat niks boven chloor. Boven die allesvernietigende, witmakende, prikmakende, glorieuze chloor. En van een beetje doodskop krijgt dit poetsvrouwtje allang geen nachtmerries meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten