Oorlog

Mijn achtertuin grenst aan de Rijksweg N247 en dat geeft geluidsoverlast. In de zomer komt daar nog bij dat de ophaalbrug iets verderop vaak open moet om plezierbootjes door te laten en dan staat er vaak een lange file auto's achter ons huis. Veel auto's zetten, zoals het hoort, de motor dan uit. Maar er zijn er ook die het niet doen. Ik heb het nu een paar keer gewaagd om daar, als ik met mijn hond er langswandelde, iets van te zeggen. Dat is nooit een goed idee. In het universum van de eigen auto waant iedereen zich God. Een inbreuk van buitenaf op dit gecreeerde vacuum wordt per definitie ervaren als een zeer agressieve oorlogsverklaring. "Ik doe mijn motor pas uit als jij zorgt dat er geen boten meer langsvaren in de zomer!" beet een tractor bestuurder mij toe, terwijl ik groen zag van het happen in zijn dieselpluim. "Bemoei je met je eigen zaken trut!" zei vanmorgen een verder keurig gesoigneerde vijftiger in een lease-bak. Ik pobeer altijd rustig te blijven en me niet te laten verleiden tot terugschelden. Deze keer wenste ik de meneer maar "verder een vrolijke dag en een beter karakter" toe. Ondanks dat de heren zich nogal als alpha mannetjes gedragen hoop ik toch dat ze de volgende keer als ze bij 'onze' brug staan iets minder ontspannen hun auto laten ronken. En tenminste 1 keer hun spiegeltjes checken of die vervelende bemoeial met die hond er ook aankomt. Want die is ook een beetje op oorlogspad inmiddels.